Η αλήθεια είναι πως δεν πρόλαβα ούτε κατά διάνοια τον Μίμη Δομάζο να αγωνίζεται και να τιμά την φανέλα του Παναθηναϊκού.
Ωστόσο, μεγάλωσα ακούγοντας για εκείνον και τα κατορθώματα του, μαζί με την υπόλοιπη πράσινη παρέα.
Σκόρπια βίντεο στο διαδίκτυο, εκατοντάδες άρθρα και ιστορίες από τους πρεσβυτέρους με έκαναν να γνωρίσω έστω και έτσι τον Στρατηγό.
Στην φιέστα της σεζόν 2009/10, βρέθηκα στο ΟΑΚΑ για να πανηγυρίσουμε την κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Ένα παιδί πρώτης λυκείου που πήγα στο γήπεδο για να χαρώ μαζί με ακόμη 80.000 φίλους της ομάδας και να δούμε δια ζώσης θρύλους της ομάδας.
Πήρα την θέση μου απο πόλη νωρίς στις κερκίδες τον VIP (δεν θυμάμαι πως, παρά μόνο ότι ένας οικογενειακός φίλος μας είχε βρει εκεί προσκλήσεις).
Έβλεπα γύρω μου να έρχονται συνεχώς γνωστές φυσιογνωμίες που έχουν φορέσει την πράσινη φανέλα.
Κάποια στιγμή, εμφανίζεται ένας “κοντός” κύριος με ένα διάπλατο χαμόγελο και άπαντες χειροκρότησαν. Αυτός δεν ήταν άλλος από τον Στρατηγό , τον πιο ψηλό κοντό του ποδοσφαίρου.
Οι συγγενείς μου με παρακίνησαν να βγάλω φωτογραφία μαζί του και πράγματι αυτό έπραξα. Μια φωτογραφία σε ένα κινητό παλιάς τεχνολογίας, που θα μου θυμίζει ότι συνάντησα από κοντά τον μεγαλύτερο Έλληνα ποδοσφαιριστή.
Αρκετά φιλικός, κάθισε μαζί μας πριν φύγει για τα αποδυτήρια ώστε να ντυθεί για το φιλικό της φιέστας.
Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ο Μίμης Δομάζος είχε αγγίξει το τριφύλλι στην φανέλα την στιγμή της φωτογραφίας, ούτε γιατί είχε πει “αυτό μόνο μένει”.
Πέρασαν πολλά χρόνια για να κατανοήσω, και η αλήθεια είναι πως Μίμη, δεν μένει μόνο αυτό, μένεις και εσύ για πάντα στις αναμνήσεις μας, στις αφηγήσεις μας και πέρασες στην αιωνιότητα.
Θα υπερηφανεύομαι για μια ολόκληρη ζωή πως έστω και στα 68 σου χρόνια σε είχα δει να “μιλάς” στην μπάλα. Γιατί η ρημάδα η μπάλα αν την ξέρεις δεν ξεχνιέται, και εσύ όχι μόνο την ήξερες, ήταν η ερωμένη σου.
Αντίο Μίμη Δομάζο, αντίο Στρατηγέ
