Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος. Τρεις λέξεις, χιλιάδες συναισθήματα. Δεκάδες τμήματα. Ομαδικά, ατομικά, τμήματα πρωταθλητισμού και μη. Μία όμορφη ιστορία που κρατάει από τις 3 Φεβρουαρίου του 1908 και έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές.
Γράφει ο Γιώργος Γάκης
Σε όλες τις ομάδες αυτής της γης, υπάρχει η ακμή και η παρακμή. Η γιγάντωση και η σμίκρυνση. Οι κούπες και οι ήττες που πονάνε. Οι τίτλοι και οι αγώνες δίχως αύριο ακόμα και για τη σωτηρία ενός τμήματος.
Στον Παναθηναϊκό, υπάρχουν οι μάχες σε ένα μυθικό γήπεδο, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας 160 και η ιστορία πίσω από τον «Τάφο του Ινδού».
Υπάρχουν τα ονόματα Γιώργος Καλαφάτης, Απόστολος Νικολαϊδης, ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος.
Δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι δεκάδες ονόματα. Από τον Κολοκυθά και τον Γκάλη, έως τον Διαμαντίδη και τον Ομπράντοβιτς.
Πολλές σκέψεις, δεκάδες άνθρωποι που έβαλαν το λιθαράκι τους να γίνει το μπασκετικό τμήμα του Παναθηναϊκού η μεγαλύτερη ομάδα στην Ευρώπη.
Εφτά ευρωπαϊκά μέσα σε λιγότερο από 30 χρόνια. Άλλαξαν πολλά μέσα σ’ αυτά τα χρόνια. Από τα μπάτζετ των 35 εκατομμυρίων στα μπάτζετ των… 3,5 (οκ, υπερβολή) εκατομμυρίων.
Από την τάπα του Βράνκοβιτς μετά τα χαμένα F4 μέχρι το τρίποντο του Σλούκα και το κάρφωμα του Ναν απέναντι στη Ρεάλ.
Ο Panathinaikos έχει κάθε δικαίωμα να λέει ότι είναι η μεγαλύτερη ομάδα στην Ευρώπη στον αιώνα που διανύουμε. Ποιος άλλος δικαιούται να το πει αν όχι η ομάδα με τα 6 ευρωπαϊκά; Η Θεσσαλονίκη το 2000, η Μπολόνια το 2002, η Αθήνα το 2007, το Βερολίνο το 2009 και το 2024, η Βαρκελώνη το 2011, δίνουν την απάντηση.
Και το Παρίσι του 20ου αιώνα. Εκεί που μπήκε το πρώτο λιθαράκι για να χτιστεί η αυτοκρατορία.
Μπασκετικός Παναθηναϊκός όμως δεν είναι μόνο η Ευρώπη. Είναι οι τίτλοι (κάποτε) στον «Τάφο» και το Καλλιμάρμαρο. Είναι ο κόσμος που κρεμόταν από τις κερκίδες του Σπόρτινγκ και όσοι πήγαιναν στη Γλυφάδα. Είναι η στήριξη σε προπονητές και παίκτες στο Parking του ΟΑΚΑ. Είναι τα break σε Game 5 στο ΣΕΦ το 1999 και το 2017.
Είναι η αναμονή για τον επόμενο αγώνα. Η χαρά όταν κερδίζει η ομάδα. Ο πόνος ψυχής όταν η ομάδα έφτανε να παίζει τελευταία αγωνιστική της Euroleague για να μη βγει 18η. Είναι η παράνοια μετά το άστοχο τρίποντο του Σισκάουσκας. Είναι η οργή μετά τη χαμένη τελευταία επίθεση με την ΤΣΣΚΑ το 2012 (και ελέω Αρτεάγκα, βεβαίως βεβαίως).
Είναι επίσης και το απλό χαμόγελο μετά το F4 του 2011 όπου ήταν… σχεδόν δεδομένο για όλους ότι η ομάδα θα σηκώσει το ευρωπαϊκό. Είναι το «μα πιο πολύ, θα τρελαθώ, όταν σηκώσουμε το ευρωπαϊκό» της ανώνυμης κοπέλας στο ΟΑΚΑ στο παιχνίδι με τη Μακάμπι.
Όλα αυτά, και χιλιάδες στιγμές ακόμα είναι ο μπασκετικός Παναθηναϊκός. Και το παιχνίδι με την Παρτιζάν στο Παναθηναϊκό Στάδιο, είναι το κερασάκι στην τούρτα για το μέλλον που τώρα… αρχίζει.
Μία από τις μεγαλύτερες στιγμές στην ιστορία μίας ομάδας είναι όταν αποκτά το δικό της γήπεδο. Ο Παναθηναϊκός πλέον, εδώ και ένα χρόνο και κάτι βασικά, έχει το δικό του γήπεδο για τα επόμενα 50 χρόνια.
Το γήπεδο δίνει τη συνέχεια που αρμόζει στην ομάδα. Συμβόλαιο με τις επιτυχίες κάθε χρόνο δεν έχει υπογράψει κανένας. Όμως, όταν έχεις το δικό σου γήπεδο που προσφέρει σταθερά πλέον πολλαπλάσια έσοδα από αυτά που είχες, τότε είναι δεδομένο ότι θα παραμείνεις στις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης.
Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, αν όχι φέτος του χρόνου ή σε δύο χρόνια, θα έρθει το όγδοο ευρωπαϊκό. Και μετά θα έρθει και το ένατο, και το δέκατο και πάει λέγοντας. Το παρελθόν δείχνει το δρόμο για το μέλλον. Και το μέλλον του μπασκετικού Παναθηναϊκού θα είναι λαμπρό.
Το Καλλιμάρμαρο, το Παναθηναϊκό Στάδιο, θα είναι το κερασάκι στην τούρτα. Η εικόνα του μέλλοντος. Η σπουδαία γνωριμία της νέας γενιάς με τον «Επτάστερο». Η υπενθύμιση στις νυν και παλαιότερες γενιές ότι κάτι σπουδαίο γίνεται. Ότι γράφουμε μαζί την ιστορία από τις κερκίδες.
Το Καλλιμάρμαρο ας δείξει τον δρόμο. Στο ποδόσφαιρο και στον Ερασιτέχνη. Τόσες γενιές Παναθηναϊκών έχουν χάσει αντίστοιχες στιγμές σε πολλά σπορ. Όμως είναι εκεί, στηρίζουν, γεμίζουν τα γήπεδα είτε το ΟΑΚΑ των 65.000 θέσεων, είτε το Μετς των 1000 θεατών και της τρύπιας οροφής, είτε το Αιγίνιο στην τελευταία προσπάθεια να μείνει η ομάδα βόλεϊ κατηγορία. Είναι αυτοί που πήγαιναν να δουν τα τμήματα στην Α2 και έβαζαν λεφτά από την τσέπη τους.
Είναι επίσης όλοι αυτοί που πηγαίνουν στα πέταλα ολόκληρης της γης, από τη Θύρα 13 μέχρι τον απλό κόσμο που περιμένει πώς και πώς ένα ταξίδι για να δει την αγαπημένη του ομάδα. Για τον κόσμο που μένει στο εξωτερικό και περιμένει το ένα παιχνίδι τον χρόνο στη Γερμανία, την Ισπανία, την Ιταλία, την Αγγλία κλπ κλπ.
Η φλόγα υπάρχει και δε σβήνει. Μία σπίθα χρειάζεται. Το Καλλιμάρμαρο ας δείξει τον δρόμο.
